FOUR SEASONS OF TRAGEDY
—–Four short stories dating back from 900 A.D.
—–A historical thriller, uncover the mystery from pre-colonial era to present.
Glimpse…
What if Miamai, the goddess of stars, prophecy and fate who had the power to see the past, present and future of all things, that one being who had the power to reshape everything on earth, was a Babaylan from Asia and took residence in a land that was Kingdom of Taytay?
Her power, so strong that the other Gods fear her and cast a powerful spell upon her to trap her inside a human body and suppress her abilities…
What if she tricked them and was trapped, not in a body of a common mortal, but inside an Immortal – Constantine – A man wanting to die but couldn’t?
Upon striking a deal with the Goddess Miamai, he let himself be the vessel in exchange for mortality.
But what if something went wrong?
His body may have been cast to die a normal human lifespan, but Constantine’s soul would be repeatedly reborn every century until he met with an special kind of being…
God almighty shunned him to immortality, and so, only those who inherited the spirit of the Gods could either kill Constantine or grant him absolution.
A nephilim – the chosen one.
Centuries would pass them by, each soul waiting era after era for everything to come full circle…
Every hundred years, they where given the chance at redemption. But each time, they had failed.
Until now…
The chosen
The immortal
And the Godess
Their mortal vessels finally would meet with one another, entertwined fate, sharing the same space.
Ella
Constantine
Maria Clara
The last three of their kinds.
Read how fate plays foul and the bloody battle that came to pass in the struggle to fight against the inevitable.
Win or Loose?
All stakes are already in place.
It won’t be long now..
Vol. 1 Taglagas at ang Gabi
Vol. 1 Blurb
Malagim na pagsasalarawan ng buhay na pinariwara ng lipunan. Sa panahon kung kailan ang bansa ay unti unting nalulunod sa kadiliman, namamayagpag ang isang daigdig na puno ng mapanlinlang na mga payaso – sa kabila ng ingay at kislap ng bombilya ay mga piping hikbi ng mga nilalang na kimkim ang bigat at hapdi ng mapait na kapalarang pilit nilang pinaglalabanan.
Makikipagtagisan si Lucrezia sa mahigpit na kapit ng tanikalang pinagtibay ng poot at masidhing hangaring makapag-higanti sa mga taong nagpalasap sa kaniya ng pait na walang kawangis.
Hanggang saan siya dadalahin ng kanyang malalim na galit at karnal na pagkauhaw? Magkano ang kaya niyang ipusta sa sugal kung saan ang taya ay kahayupan sa kahayupan, laman sa laman at buhay sa buhay?
Si Lucrezia at maraming iba pa, biktima ng kawalang hustisiya. Sa bawat gabi ng natitirang apoy sa kandila ng kanyang buhay ay katumbas ng panahon ng taglagas sa mundo ng mga talipandas na pumitas sa mura niyang katinuan.
Matira ang matibay.
-0-
VOL. 1 CHAPTER 1
ANG BITUIN NG CASA CATALINA
Taong labing siyam na libo pitumpu’t siyam, sa isang bahagi ng Maynila sa bansang Pilipinas ay matatagpuan ang isang mundong taliwas sa mga kaganapan sa labas ng lipunan.
Panahon ng Batas Militar at bawat tahanan, gusali, maging mga kalye ay tahimik at tila dinaanan ng karo ng patay. Subalit, may ilang lugar na nananatiling buhay at patuloy sa kasiyahan.
Kabilang na ang isang bahay aliwan na dinarayo ng mayayamang parokyano dahil sa serbisyong malaya nilang nakakamtan kapalit ng salapi at pabor mula sa kanilang pamilyang malapit sa kasalukuyang administrasyon. Sa loob nito ay mausok at madilim ang kapaligiran. Maliban sa liwanag ng dilaw na hanay ng bombilyang nakapalibot sa entablado ay wala ng iba pang ilaw sa maliit na tanghalan ng Casa Catalina.
Casa Catalina, dito sa makasalanang lugar na ito natagpuan ni Lucrezia ang matagal na niyang hinahanap.
Sa kabila ng pangungutya at pag-alipusta ng marami sa kanyang pagkababae;
Sa kabila ng kababuyan at kahalayang niyayakap niya tuwing gabi;
Sa maraming beses na kinailangang isanla niya ang kanyang katawan kapalit ng pananatili sa lugar na iyon;
Hindi siya kailan man susuko! Hanggat hindi dumarating ang takdang panahon, mananatili siya sa Casa Catalina.
Ngayong gabi, oo, ngayong gabi nga. Dumating na ang pagkakataong kanyang inaasam. Ang dalawang taon na kanyang binuno sa pagpapakahirap ay malapit ng natuldukan.
Dahil sa pagbabalik ng isang taong matagal na niyang hinihintay. Oo, ito nga! Ang hayop na berdugo ng Santa Filomena na kumitil sa buhay ng buong pamilya ng dalaga.
Hanggang ngayon ay sariwa pa sa kanyang isip kung paano nila pinatay, binaril sa bunbunan ang bawat lalaking kanilang makursunadahan.
Hinding hindi niya malilimutan ang mukha ng taong walang ibang ginawa kundi masdan lamang kung paano kit’lin isa isa ng kanyang mga unipormadong tauhan ang lahat ng kalalakihan sa kanilang baryo;
Kung paanong pilahan upang halayin ang bawat kababaihang kanilang matipuhan sa harap mismo ng bangkay ng kanilang mahal sa buhay.
Bata, matanda, wala silang pinatawad! Maging siya. Lalo na siya.
Sapagkat ang halimaw na lalaking iyon mismo ang siyang nagwasak ng tuluyan sa kanyang pagkatao. Ang mukha at katawan niyang balot ng tilamsik ng dugo ng kanyang ama na wala ng buhay sa kanyang paanan ay hindi naging hadlang upang patuloy siya nitong pagsamantalahan.
Hanggang ngayon ay tila rinig pa rin ni Lucrezia ang alingawngaw ng putok nang barilin mismo sa kanyang harapan ang kanyang ina na halos mapaos sa paghiyaw sa pakikiusap na huwag ng idamay pa ang kanyang trese anyos na anak.
“Putangina! Ang sarap ng sariwa!” ang paulit-ulit pang sambit ng walanghiya! Walang patumangga, tila demonyo ang pagmumukha ng lalaking sarap na sarap habang siya naman ay hirap na hirap.
Ano ba naman ang kanyang magagawa sa kanyang kamusmusan? Wala, kundi ang lumuha at sumigaw sa sakit na dulot ng bawat ulos sa duguan niyang pagkababae, bawat kadyot ay tila espadang humihiwa sa kanyang kalamnan, kasabay ng marahas na pagdamdam sa kaniyang dibdib – hindi pa man lubos na pinamumukulan ay nalaspag na sa ilalim ng makalyong kamay na walang sawang lumalamas, lumalapirot, kunakalmot at pumipiga sa bubot na kaumbukan.
Walang kasing sakit, nakatutulig taingang lanit, hindi na niya nabilang kung ilang ulit siyang pinanawan ng ulirat, upang magising lamang na patuloy pa rin ang bangungot na kanyang nararanasan.
“Pagsisisihan nilang hindi nila ako pinatay!” pangakong hanggang ngayon ay kanyang iniingatan.
Dahil ako, ako ang tatapos sa lahat ng maliligaya nilang araw! Simula sa araw na ito.
Naghuhumiyaw ang kanyang isipan, habang matindi siyang binabayo ng kanyang kapwa torero sa ibabaw ng kama sa gitna ng entablado ng Casa Catalina;
Habang yumuyogyog ang mayaman niyang mga suso sa kanyang pagkakatuwad;
Tinitigan niya sa namumungay na mga mata ang lalaking nakaupo sa silyang pinakamalapit sa tanghalang kanyang pinagbibidahan. Halos hindi ito kumukurap sa panonood habang kinakangkang siya at minamasdan ng mga kalalakihang hayok sa laman.
Subalit ngayong gabi, wala siyang pakialam sa iba! Walang kuwenta ang salapi at kung anu ano pang regalong iaalok nila kumpara sa kanyang makukuha kung ang lalaking iyon ang kanyang maaakit, o mas tamang sabihin na maangkin? Dahil sa sandaling ito’y magkamaling tumikim ng kanyang mansanas na nakahain, hindi na siya makapapayag na ito’y makawala pa.
At alam niya kung ano ang gusto ng Heneral, kung anong klaseng laro ang paborito nitong pagkaabalahan.
“Ahhhhh! Putangina! Bilisan mo pa, ang sarap saraphhh! Ahhhhhh!” Nilakasan pa niya ang kanyang paghalinghing upang makarating sa tenga nitong tila panting na panting.
“Babuyin mo ako! Puta mo ako! Sige pahhh! Ahhhhh! Ang sarap saraph… Andiyan nahhhhhhhh!” Lahat ng ito ay binigkas niya patukoy sa lalaking kapalitan ng titig. Sa oras na iyon, walang ibang tao sa paligid…
Siya si Lucrezia, ang pinakamaningning na bituin sa lahat ng torera ng Casa Catalina;
Ito si Heneral Alandy, ang nag-iisang anak ng may-ari ng Casa at di magtatagal ay mahuhulog na sa kanyang bitag;
At si Brigido, ang dakilang ekstra sa palabas na ito.
Bawat bigkas niya ng mga salitang, “Putanginaaaaa mooooooh! Papatayin kitahhhh! Papatayin kita! Papatayin kitahhhhh! Hayuuuuup kahhhh!” sa isip ay ito ang kanyang sinasaksak!
Walang kasing sarap na damdamin ang lumukob sa bawat himaymay ng kanyang kalamnan nang dahil sa imaheng malinaw niyang nababalintatawan. Kasabay ng panginginig ng kanyang katawan at pagdaloy ng tamod sa kanyang magkabilang hita hudyat na tapos na ang mahalay na palabas, ay ang marahas na pagtindig nito sa kinauupuan. Walang sabi sabi, na ikinagulat ng lahat, tahimik itong lumakad palapit sa entabladong kanyang kinaroroonan.
Bang!
Bulagta sa kama ang duguan niyang kapareha.
Hinablot nito ang kanyang buhok subalit ni katiting na takot ay wala siyang nadama bagkus, unti unting sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi at sinalubong pa ng halik ang nakaawang na nitong bibig – haling na haling, gigil na gigil, dila sa dila – makapigil hiningang eksena.
Tumigil ang pag-inog ng daigdig at sa kamang may bangkay, silang dalawa ay nagsagpong, laman sa laman, sagad hanggang kaluobluoban ng katawang nagbabaga sa kasabikan. Walang ibang maririnig kundi ang kanilang mga ungol na simbolo ng gloriang kanilang nadarama.
Matapos ang delubyo ng kanilang damdaming nag-aapoy, binuhat nito ang hubad niyang katawan at magkasama nilang tinahak ang landas palabas ng bulwagan. Bago sila tuluyang makalabas, lumingon ito sa kanyang mga tauhan…
“Linisin ninyo ang kalat na yan!” Makapangyarihan ang boses nito ng utusan ang mga alagad na naghanay sa kanilang daraanan.
“Yes, General!” nakasaludo pa ang mga hunghang.
Sa isip niya naman, “Tang’na ninyong lahat!” Darating ang araw na lahat sila ay pagbabayarin niya ng higit pa sa halaga ng mga buhay na kanilang utang.
Nalalapit na ang araw ng kanyang paniningil…
-0-
VOL.1 CHAPTER 2
PAGKALUNOD
Tatlong buwan ang matuling lumipas. Parang kailan lang nang si Lucrezia ay pag-aari pa ng Casa Catalina.
Ngayon, pag-aari na siya ni Heneral Alain Alandy.
Mahirap ipaliwanag, subalit kasabay ng poot at paghihimagsik sa kanyang puso, ay ang ‘di maipaliwanag na kasabikan sa kakaibang mundong kanyang ginagalawan.
Oo, mundong puno ng karahasan at nababalot ng kamunduhan. Hindi man niya aminin, unti-unti ng nalulunod ang kanyang katauhan sa karimlan.
Kumbakit nga ba hindi niya kayang pigilan ang luwalhating nararamdaman sa tuwing magsasanib ang kanilang mga katawan – mas malagim ang kaganapan, mas matindi ang kaligayahan.
Bawat hagupit ng latigo sa hubad na katawan na kanyang maulinigan, ay tila malamyos na musikang kay sarap pakinggan;
Bawat panaghoy ng pagmamakaawa ng kahit na sinong nilalang ay tila kay tamis na nektar na nakakapaglaway;
Bawat liwanag na pumanaw sa mata ng kaawaawa ay singtindi ng bagyo kung maghatid ng dagundong sa kanyang puso;
At bawat tilamsik ng dugong kumapit sa kanyang balat ay katumbas ng libong boltahe ng koryenteng nagpapanginig sa bawat himaymay ng kanyang kalamnan.
Kulang!
Tila kulang pa.
Hindi niya maipaliwanag ang uhaw na nararamdaman. Sa kanyang harapan ay ang duguan at walang buhay na katawan ng isang babaeng hindi na makilala dahilan sa dami ng pasa at sugat na tinamo nito sa pagmumukha.
Kay ganda!
Napakaganda!
‘Di hamak na mas pa kaysa kanina nang ito’y nabubuhay pa.
Sumandali siyang humulagpos sa pagkakayakap kay Heneral at tila hinihila ang paang gumapang palapit sa bangkay.
Patindi ng patindi ang lansa ng dugong kanyang nalalanghap, ramdam ni Lucrezia ang pamamasa ng kanyang kepyas, ang pagtibok ng kalamnan sa bukana nito at ang pagtirik ng kanyang kambal-koronang sabik na sabik sa haplos, pisil at kagat.
Kasabay ng pag-ulos ng sandatang tigas na tigas mula sa kanyang likuran ay ang kanyang pagkasubsob sa dibdib ng babaeng ‘di gumagalaw.
Kusang lumabas ang kanyang dila upang lasahan ang dugong bumabalot sa utong ng babaeng kanilang pinatay.
“Uhmmmmmmm….” Putangina! Ang sarap ng malansa.
Pabilis ng pabilis ang pagkadyot ni Heneral mula sa kanyang likuran, “Ahhhh! Lucrezia, kakaiba ka talagang babae ka! Sige, ulitin mo pa. Nakakalibog kang tingnan!”
Hindi na siya kailangan pang utusan, walang tigil ang kanyang pagsipsip sa malamig at naninigas na mga utong. Sa tindi ng kanyang panggigigil ay halos maputol ang tuktok ng dibdib na kanyang nginangabngab.
“Uhmmmm, uhmmmm! Ang sarap! Ang sarap! Ang sarap!” Harurot sa bilis ang pagbarurot sa kanyang kaluban, sagad na sagad sa bubong ng kanyang sinapupunan.
Halos panawan siya ng ulirat sa patuloy na rurok na kanyang dinaranas, hindi humuhupa, bagkus tila may nais pang abutin – mas mataas, mas masidhi!
“Tanginahhhhhh! Ayaaaan nahhh! Malapit nahhhh! Putah! Putah! Putah kahhhhhhhh!” Nakahahalinang pakinggan, mabigat man ang mga katagang banggit ay batid naman niyang ito’y bunga ng kaytinding damdamin at langit na hatid ng makasalanang hapag na nakahain sa lupang pinagbuwisan ng buhay ng isang inosenteng nilalang.
Kasabay ng pagpulandit ng tamod nito sa kanyang sinapupunan ay ang paghagip ng kanyang kamay sa patalim na duguan. Wala sa sariling sinaksak niya sa tiyan ang babaeng nakahandusay ng paulit-ulit hanggang maubos ang kanyang lakas.
Matapos ang kapusukan, nang humupa na ang init, tulala si Lucrezia at ‘di halos makahinga. Ito na ba ang kanyang sarili? Hindi na niya halos makilala.
Marahil, oras na upang ang patalim na kanyang ginamit kanina lamang ay maitarak na sa puso ng hayop na kanyang kaulayaw. Kasabay ng pagtulo ng luhang hitik sa pait ay ang pagpapasyang simulan na ang misyong nakaatang sa kanyang balikat.
Kailangang magbayad ang dapat magbayad!
Bawat buhay na inutang ng berdugo at ng kanyang mga alipores ay katumbas ng isang taga sa kanilang katawan. Pitung galamay, at walong tao ang kailangang magbayad-kasalanan. Inunahan man siya ni kamatayan sa paniningil sa mga buwitre ng lipunan ay hindi makaliligtas ang salinlahing kanilang iniwan.
Isang ngiting puno ng kasiyahan ang sumilay sa kanyang duguang mga labi.
Bukas makalawa, sa pagsapit ng dilim ay kukunin na niya ang paunang bayad sa listahan ng may utang sa kanya at sa buong sambayanan. Pikit man ang mata ng hustisya, ang timbangang yinari sa bakal na kinalawang na sa pagpapabaya ng lipunan ang maghuhusga.
Kung may Diyos man na makakasaksi, patawad subalit, hindi na makapaghihintay ang kalawit ni kamatayan. Tinatawag na ang maysala sa hukay upang samahan ang maraming kaluluwang hindi matahimik sa paghihintay ng kanilang pagdating.
At siya, si Lucrezia Verganza ang siyang naatasang maghatid sa kanilang lahat sa kanilang huling hantungan.
Sa kanyang isip ay nakatatak ang ngalan at pustura ng bawat isang tao na siyang responsable sa malagim na kapalarang kinahinatnan ng mamamayan ng Sta. Filomena.
Turing man sa kanya ay isang mangmang sapagkat hindi nakapag-aral sa eskuwelahan, ay hindi nila batid, na kahit kailan ay wala siyang nalilimutan. Minsan niyang makita, habambuhay na niyang natatandaan – walang paaralan ang kayang magturo ng kaya niyang matutunan sa isang iglap lamang.
Leandro Crisologo – ang lalaking ginawang parang lata ang katawan ng mga lalaking magulangin sa kanilang baryo. Si Mang Pilo, Mang Karding, Mang Gaston at Padre Reyes, para silang mga baboy na ibinitin ng patiwarik sa sanga ng punong Balete bago pinagsanayang asintahin ng baril ng tarantadong militar.
Facundo Ramos – ang pinaka malupit sa lahat, sapagkat mano-mano nitong binasag ang bungo ng bawat babaeng natapos nitong halayin, kabilang ang kanyang pinsang si Analyn. Patay na ay lalu pang pinapatay, hindi tumitigil hanggat hindi durog ang bungong pinupokpok ng batong buhay.
Augusto Ver – hindi niya malilimutan ang nangingislap nitong mga mata habang patuloy ang pagkuha ng larawan sa mga kaganapan, ang magaspang nitong boses habang bumubuyo sa mga kasamang ituloy lang ang gawain at ang payat at maliit nitong uten na walang tigil na pinasusubo sa nga batang babaeng ni hindi pa nireregla at ang ilan ay hindi pa namamalit ng ipen. Apat, apat na batang babae ang namatay dahil sa hindi na makahinga sa pagkakasaksak ng kanyang sandata sa mga bibig na musmos pa!
Ang pinaka matindi?
Si Matang Lawin – iniligtas man nito ang kanyang buhay, hindi pa rin siya ligtas sa kasalanan, ano nga ba ang kanyang tunay na pangalan? Ah! Eduardo Ponce;
Si Madam Faust – ang Mama San ng Casa Catalina, ang babaeng nag tipon sa kanyang mga kababayang pinili ni Heneral na makaligtas sa karumaldumal na kamatayan upang isadlak lamang sa putikan, sa kababuyan, at pagkakitaan;
Si Mayor Diosdado Landicho – ang walang konsensyang pulitikong kasabwat sa krimeng naganap, ang Pontio Pilato ng Norte, Pwe! Durukutin niya ang mga mata nito ng buhay pa, mga matang ginamit nito sa pagluha kuno sa sinapit ng mga konstituwentong mga rebelde umano ang may gawa;
At ang pinaka hayop sa lahat…
“Alain, lalaki naman sa susunod ang ating paslangin!”
“Piliin mo kung sino Lucrezia, ha, ha, ha! Sino man ang iyong matipuhan, ibibigay ko sayo, sabihin mo lang. Halika rito, linisin mo ang burat ko… Yan, ganyan! Sipsipin mo ng husto, wala kang kasing husay sumuso…. ahhhhhhh!”
Habang dinidilaan niya ang dalawang bayag ay sinasalsal niya ang sandata nitong nagsisimula na namang tumigas. Patuloy na naglalaro sa kanyang imahinasyon kung paanong ang katawan nitong kanyang pinaliligaya ay sa bandang huli’y kanyang tatapyasin isa isa. Iniisip pa lamang niya ang tilamsik ng dugong magmumula sa ugat nitong patid ay tila nais na naman niyang magsilab sa init, “malapit na ang oras mo.”
-0-
VOL.1 CHAPTER 3
GULONG NG TADHANA
September 1980…
Halos bumaliktad ang sikmura ng tatlo sa apat na pulis na naatasang mag-imbestiga sa insidenteng naiulat sa kanilang istasyon sa kabayanan. Sa pinakaliblib na bahagi ng Bayan ng Balibago, doon sa pinakadulong barangay na kinukulong ng dalawang bundok na matikas ay matatagpuan ang Sta. Filomena.
Isang dekada na ang nakalilipas simula nang ang baryong iyon ay maging kontrobersyal dahil sa kahilahilakbot na pangyayaring hanggang ngayon ay sariwa pa sa alaala ng mga katatandaan, lalo na ng mga nakatira sa kanugnog-bayan.
Kinatatakutan pa rin sa ngayon ang baryo ng Sta. Filomena. Usap usapan na kapag malalim na sa gabi at walang buwan ay mauulinigan ang kakaibang panaghoy na nagmumula sa magubat na bahagi ng baryo – bahaging naging silbing libingang bayan ng mga pinaslang na taga baryo, sampung taon na ang nakararaan, silang mga naibaon sa lupa ng walang lapida na pagkakakilanlan.
Mangilanngilan na lamang ang nananatili sa lugar, kung hindi dayo mula sa ibang bayan ay mga kamag-anakan ng mga nakaligtas sa masaker na naganap sa lugar. Sa talaan ay wala pang tatlong daan ang residente dito at lahat ay nangagtipon ang kabahayan sa sitiong nasa bukana ng barangay malapit sa kahanggan nitong isa pang baryo, ang Sta. Elena.
Halos walang nagagawing tao sa magubat na bahaging kinaroroonan ng mga bangkay na aksidenteng natagpuan ng ilang kalalakihang nagbayanihan sa paghahanap sa nakawalang inahing baboy ni Mang Kardo, ang Kapitan Del Bario ng lugar. Sa kanilang pagsunod sa bakas na iniwan ng apat na mapuputik na paa ng hayop, ay narating nila ang pusod ng sukalan malapit sa ilog, kung saan nila natagpuan ang bulogan na sige lang ang pagngudngod sa tumpok ng mabaho, nilalangaw at inuuod na mga kalamnan.
Sa hinuha ni PO3 Antonio Oberoi, ang hepe ng mga Imbestigador ng pulisya, ay tatlo hanggang apat na katao ang nagmamay-ari ng isang tumpok na mga agnas na bahagi ng katawan. Hanggat hindi nakukumpirma, ay hindi siya makasisiguro sapagkat, sa ngayon, hindi pa tiyak kung ilang pares ng mga paa at kamay ang kasama sa timbon.
Bakas sa mukha ni Antonio ang pagpipigil na mapasuka. Nakasusulasok ang amoy at makabaliktad-sikmura ang tanawing nasa kanyang harapan. Sa loob ng walong taon niya sa serbisyo ay ngayon lamang siya nakaranas at personal na nakasaksi ng ganoong tanawin. Ano ba naman kasi ang uri ng krimen na kaniyang naiimbestigahan? Kung hindi sa mangilan ngilang insidente ng nakawan, away mag-asawa, babag-lasing at iba pang maliliit na kaso ay wala ng iba pang kaganapan sa Bayan ng Balibago, at kung may patayan mang nagaganap ay hindi naman sing tindi ng ganito.
Mukhang mahihirapan siyang hanapan ng kalutasan ang kasong kanyang kinakaharap. Bukod sa tila naka-ilang araw na bago pa matagpuan ang mga bangkay at sa kawalan ng saksi sa krimen ay may kakulangan pa rin ang kanilang yunit sa kagamitang makatutulong upang mapagsino ang mga biktima – lalo’t higit, sapagkat sa dinamirami ng piraso ng bahagi ng katawan, ni isang ulo ay wala siyang nababanaagan.
“Diyos na mahabagin!” mahina niyang sambit kasabay ng ‘di maiwasang pag-aantanda ng krus. Sa sulok ng kanyang mga mata ay nakita niya ang kalmadong hitsura ng ika-apat at pinaka matanda nilang kasamahan, si Sarhento Eduardo Ponce o mas kilala sa taguring Matang Lawin dahil sa husay nito sa pagbaril. Hanggang ngayon ay walang nakadadaig sa tala nito sa pagka-asintado. Nakapagtatakang sa edad nitong limampu’t lima ay nananatili itong hindi nagmimintis, malayo man o malapit ang target. Isa ring palaisipan kumbakit sa taglay nitong kakayanan ay hindi ito umuusad sa pagiging sarhento at nagtityagang madestino sa liblib na bayan ng Balibago.
“Naniningil na ang kapalaran…” ang tila wala sa sariling wika nito.
“Ano kanyo?” tanong niya rito, “Anong ibig ninyong sabihin Sarhento? May alam po ba kayo sa krimen na ito na hindi namin nalalaman?”
“Sinong makapagsasabi Antonio? Kung ano ang inutang, siya ring kabayaran. Walang kasalanan ang hindi pa siningil ng tadhana, tatandaan mo yan.” Pagkaturan, ay binaybay nito ang daan patungo sa silangang bahagi ng lugar, sa direksyon palapit sa malabay na puno ng Balete.
Tumigil ito sa paghakbang, at kasabay ng pagpupulasan sa ere ng kumpol ng mga ibong kulo-kulo ay tumingala ito na tila ba may tinititigan sa likod ng malapad na katawan ng puno.
Sinundan niya ito upang alamin kung ano nga ba ang nakaagaw ng atensiyon nito.
At sa tanawing tumambad sa kanya, kinilabutan siya ng sobra – isang hubad na katawan ng lalaki ang nakabitin ng patiwarik sa isang sanga, tadtad ng saksak ang katawan nito at wala ng mga mata. Mas matindi ang amoy ng pagkabulok sa bahaging iyon sapagkat hindi kalayuan dito ay katawan naman ng isang lalaking basag na basag ang bungo, sa ‘di kalayuan ay isang batong buhay na sinlaki ng ulo ng isang sanggol ang may bakas ng natuyong dugo, utak, anit at buhok.
“Que barbaridad! Sinong walang konsensya ang may gawa ng lahat ng ito?” napapalatak niyang wika.
“Marahil yaong taong ninakawan rin ng katinuan at kinabukasan, nilang mga walang itinagong awa saan mang sulok ng kanilang katauhan…” matalinhaga nitong sagot sa kanyang tanong.
Tuluyan ng bumaliktad ang kanyang sikmura sa sumunod na nakita…
Ilang hakbang mula sa kanilang kinaroroonan, malapit sa malagong damuhan ng kampupot ay nakabuyangyang ang hubad na katawan ng isang babaeng halatang hinalay muna bago pinatay. Hindi na rin mahilatsaan ang mukha nitong binakbakan ng balat, tadtad rin ng paso ng sigarilyo ang katawan nito, tapyas ang mga utong at sa pagkakababae nito ay isang kutsilyo ang nakatarak papasok sa butas, sagad hanggang kalooblooban.
…At sa unang pagkakataon, simula ng maging isang alagad ng batas ay naisuka ni Antonio ang lahat ng laman ng kanyang bituka.
Tinapiktapik ni Matang Lawin ang kanyang likod bilang tanda ng simpatiya. Subalit ang iniwan nitong salita ay mas lalo pa yatang nagpalala sa pakiramdam niyang patang pata…
“Hindi maglilipat linggo, makikita mo akong patay at wala ng dila, sa banda roon.”
Itinuro nito sa kanya ang hilagang bahagi ng kanilang kinatatayuan, kung saan matatayog ang mga punong niyog na katunayan ng kanilang katandaan, “At ‘pag nangyari ‘yon, huwag mong isiping ako’y biktima, sapagkat tulad rin ng mga bangkay na naririto ngayon, ako rin ay may sala at panahon na upang ang dugo ko’y pumatak sa parehong lupang pinagkautangan ko ng mga inosenteng buhay.”
Habang papalayo ito sa kanya pabalik kung saan naroon ang mga kasamahan nila, ay nabuo ang isang hinala sa kanyang gunita…
Verganza!
-0-
Vol. 2 Bagyo sa Tag-araw
Vol. 2 Blurb
Matang Lawin ang taguya sa kanya. Palayaw na kinagisnan na ng maraming nakakakilala kay Eduardo Ponce.
Lingid sa marami, mas malalim ang pinag-ugatan ng ngalang Matang Lawin, higit sa taguya, isa itong titulo sa lahing kanyang pinagmulan – ang mga ILUMINA – sa kanilang dugo nananalaytay ang makapangyarihang kakayanang makasaksi sa mga pangyayaring hindi pa nagaganap.
Isang pambihirang talentong minamana ng lahat ng babaing saling-lahi. Subalit, minsan tuwing ika-isandaang taon ay may mapalad na lalaking magmamana ng kakayanan.
Matang Lawin, ang pinakamakapangyarihang Ilumina, taglay niya ang kakayahang makita ang nakaraan at kinabukasan ng sinuman, kahit na ilang dekada pa ang paggitan, maging yaong hindi pa isinisilang o mga taong matagal ng namayapa.
Sa kanya, ang oras ay hindi mahalaga. Ang kanyang diwa ay makapaglalakbay pabalik sa lumipas o patungo sa hinaharap.
Ang sumpa at biyaya, gagamitin niya upang dayain ang kapalaran.
Isabella
Benjamin
Claire
Constantine
Gabriel
Limang buhay na tutubos sa kanyang kasalanan.
“Ana, Lucrezia, Luke, Antonio, patawad sa inyo!”
Matang Lawin
-0-
VOL. 2 PROLOGUE
Prologue
Duguan at walang buhay na nakahandusay sa damuhan ang katawan ng isang babae matapos pilahan at halayin ng apat na kalalakihang unipormado ng militar.
Nilibot ko ang aking paningin sa kapaligiran at kahit saan dumapo ang aking mata ay bangkay ng mga taong pamilyar ang aking namamasdan.
Mga tahanang nagliliyab at malademonyong halakhak ng pinuno ng batalyon ang pumapailanlang sa katahimikan ng gabing kay alinsangan.
Sa ‘di kalayuan ay isang pahayagan na halos masunog na rin maliban sa ilang titik na naiwan – 24 September 1972
Hindi ko mapigilan subalit ang aking atensyon ay pilit binabawi ng kaganapan sa ‘di kalayuan.
Kasabay ng pag-aapoy ng kapaligiran ay pagsinag ng munting liwanag sa katawan ng babaeng, ngayon ay tila baboy na tinatadtad…
Isang igkas ng gulok na nangingintab ay kasunod ang paggulong ng ulong napigtas sa leeg na pinagkabitan at parang bolang sinipa patungo sa aking kinaroroonan.
Kung ang puso ay nahuhulog mula sa preso ng dibdib kong kumakabog, marahil kanina pa ito nalaglag at natapakan na rin ng sarili kong mga paa dahil sa pagkagimbal.
Sa aking pagkakayuko, ay ang halos ‘di makilalang hilatsa ng katauhan ng nagmamay-ari ng ulong pugot…
Hindi ako maaring magkamali, pikit man ang mata ay makikilala ng aking puso si Ana, ang kaisaisa kong anak na dalagita!
Idinilat ko ang aking mga mata at hinanap ang kalendaryong nakapako sa gilid ng dinding sa gawing kaliwa malapit sa bintana.
Kabilugan ng buwan mamaya, may dalawang buwan pa ang sa akin ay naiiwan…
…Mama, kailangan kita!
-0-
VOL. 2 CHAPTER 1
ANG BABAYLAN
Akala ko, nakita ko na ang lahat. Akala ko, hindi na ako kaya pang gulantangin ng kahit na anong pangyayaring aking matanaw sa aking balintataw. Akala ko, wala ng titibay pa sa aking sikmura at kalooban…
Isang malaking pagkakamali!
Sapagkat ang dahilan kung bakit ako napapadpad pabalik sa bayang aking pinagmulan, sa Baryo San Gabriel dito sa Kabicolan, ay ang silip na ilang araw ko ng paulit-ulit na napapanaginipan. Taglay ko man ang kapangyarihan, subalit ang paraan kung paano baguhin ang nakatakdang mangyari ay nasusulat sa Aklat ng Panahunan na nasa pag-iingat ng Punong Babaylan.
Mahigpit na ipinagbabawal sa aming mga Ilumina ang makialam sa mga pangyayaring nakatakda na sapagkat masisira ang balanse ng timbangan ng buhay at kamatayan.
Hindi na ako nagtaka nang pagbungad ko pa lamang sa hangganan ng aming baryo ay namalas ko na ang mga taong tila ba sumasalubong sa napakahalagang panauhin ng buong barangay. Ako si Matang Lawin, ang tagapagmana ng Hacienda Iluminata, lupaing sumasakop sa buong Baryo San Gabriel…
Ang kasalukuyang nagtataglay ng pinakamalakas na kapangyarihang tinatamasa lamang ng piling nilalang tuwing ika-sampung dekada ng salinlahi ng aming pamilya…
At ang aking ina, si Doña Clarita De Dios vda. de Ponce ay ang huling babaylan.
“Mama! Madali ka, wala nang oras na dapat pang masayang!”
Bakas sa aking mukha ang matinding agam-agam samantalang nananatiling walang ekspresyong mababakas ang sinuman sa mga mata ng aking mahal na ina. Sa regal nitong puting kasuotan at taas-nuong tindigan ay mamamalas ang kalmang sinlamig ng niyebe sa kabundukan ng Himalayas. Isang kumpas mula sa kamay nitong tadtad ng kumikinang na brilyantes ay nahawi ang mga taong naghanay sa aking dinaanan. Maging si Nana Luming na kanyang kanang kamay ay lumisan at iniwan kaming dalawa sa harap ng antigong mansyon na kaytagal ko ng hindi nasisilayan.
Tumahimik ang buong paligid. Maging ang mga kuliglig at hayop sa paligid ay pinid ang mga bibig. Tumigil ang oras at sa aming pagkakatindig, mga mata namin ay nag-usap. Tikom man ang aming labi, bukas naman ang lagusan ng aming diwang naninimdim…
Mapanganib ang nais mong mangyari! Batid mo naman ang batas na mahigpit nating pinatutupad Eduardo.
Taliwas sa kalmado nitong pisikal na anyo ang balisang himig ng kanyang isipan.
Handa akong isugal ang kahit na ano, makaligtas lamang si Ana sa kapalarang naghihintay sa kanya, Mama.
Naiintindihan ko ang kanyang tinutukoy, subalit hindi ako makapapayag na maganap ang nakatakda.
Oo, naiintindihan kita. Subalit mag-isip ka! Hindi biro ang kapalit ng hinihiling mong mangyari.
Mama, kahit buhay ko kapalit ng sa kanya ay handa akong iprenda!
Kahit ano ay handa kong ipagpalit alang-alang sa kaligtasan ng aking pamilya at ng iba pang batid kong daranas din ng malagim na kamatayan sa darating na mga araw.
Hindi! Hindi ako makapapayag na maputol sa iyo ang lahi ng mga Ilumina. Natatandaan mo pa ba ang propesiya ni Mama?
Si Lola Aguada? Hindi na malinaw sa aking alaala, subalit ano ang kinalaman niyon sa aking problema?
Ah, naaalala ko na. Ang ina ng aking ina ay isa sa mga iluminang nagtataglay ng malakas na kapangyarihan, higit sa karamihan.
Eduardo, magmumula sa dugo at laman ng isang Matang Lawin ang susunod na babaylan, ang babaeng magtataglay ng kakayahang una at huling tinaglay ng orihinal na Ilumina daang taon na ang nakararaan. At hindi si Ana ang…
At ano? Dahil hindi si Ana ang babaylan ay hindi ko na proprotektahan ang kanyang buhay? Mama! Hindi mo ba naisip, na si Ana ay ating dugo’t laman? Maaaring mula sa kanya ang babaylang matagal na nating hinihintay.
Posible, sapagkat hindi ko man kayang hulaan ang aking sariling kapalaran ay batid ko namang hindi na ako magkakaanak pa. Matagal ng binawi sa sinapupunan ng aking mahal na asawa ang kakayahang magluwal pa ng panibagong supling.
Subalit, Eduardo! Hindi ko kakayanin kung ikaw ang maisasakripisyo!
Sa isang banda ay naiintindihan ko si Mama. Sinong magulang nga ba ang nanaisin ang masama para sa kanilang anak? Palagay ko ay sila lamang na mga walang konsensiya at pagpapahalaga maliban sa kanilang mga sarili.
Ngunit tulad ng aking ina, ako rin ay isang ama….
Ipinag-uutos ko, bilang Matang Lawin, na dalahin ninyo ako sa Aklat ng Panahunan!
Pasensiya ko ay biglang humulagpos at nagamit ko ang tonong walang sinuman ang maaaring sumuway, maging ang babaylan.
Guho ang palalong tindigan, pumihit ang aking ina papasok sa loob ng aming marangyang tahanan.
Sa ibang pagkakataon ay aayon ako sa kanyang katuwiran, hindi sa panahong ito, kung kailan buhay ng nag-iisa kong anak na si Ana ang nanganganib na maisakripisyo sa kamay ng mga hayop na berdugo ng lipunang kay gulugulo.
Ang pagdating ng reinkarnasyon ng orihinal na babaylan ay malaon ng hinihintay ng lahat sapagkat tataglayin nito ang sinaunang kapangyarihan ng mga Ilumina kabilang na ang magluwal ng sabay ng panibagong Matang Lawin at Babaylan – katauhang hindi dapat mawala sapagkat kung hindi ay matutulog at manghihina ang kakayanan ng lahat na biniyayaan ng pambihirang kakayanan.
“Mama, walang halaga ang kapangyarihan kung hindi natin ito magagamit upang sarili natin ay matulungan. Huwag kang manghinayang sa kawalan, mabubuhay tayo sa ordinaryong paraan…”
“Kung sana’y ganoon kadali Eduardo, isusuko ko ang posisyong meron ako. Subalit alalahanin mo, na ang buhay ko’y hindi mapapatid abutin man ng daang taon, hanggat ang bertud ng pulang perlas ay hindi naisasalin sa susunod na Babaylan, mananatili akong imortal…”
Sa isang iglap, naunawaan ko ang kanyang paghihirap. Bakit nga ba nawaglit sa aking isip ang dahilan kumbakit ang kaanyuan ng aking Mama ay hindi na nabago at tumigil sa pagtanda pagtuntong nito ng trenta años?
“Nakakapagod Eduardo, nabanggit ko na ba sa’yo kung ilang taon na ako?”
Habang sinusundan ko ang kanyang mabigat na mga yapak, patungo sa paibabang daan na batid kong lalagos sa lihim na silid sa ilalim ng mansyon ay hindi ko maiwasang magulat sa kanyang tanong…
“Hindi ba’t kayo ay animnapung taong gulang na?” nababaghan kong balik-tanong sa kanya.
“Nagkakamali ka, ako ay isandaan at sampung taon nang nabubuhay sa mundong ibabaw…”
Tuluyan ng kinain ng dilim ang kanyang katawan ng pasukin nito ang makitid na pintuang ngayon ko pa lamang din namasdan at mapapasukan.
Ang silid na magbibigay kasagutan sa lahat kong katanungan…
Kaligtasan!
Ana…
Sandali na lamang.
Itutuloy…
-0-
VOL. 2 CHAPTER 2
KAWALAN, KAPALARAN, KASAYSAYAN
Kadiliman na tinatanglawan lamang ng malabnaw na liwanag mula sa ‘di nauupos na mga pulang kandila, kapaligiran na puno ng mga kakaibang bagay tulad ng mga imahe ng anitong wangis ng ninuno ng aming lahi, amoy ng insenso at kamangyan na lulukob at sasalakay sa aming panglanghap ang inaasahan ko na makikita at mararanasan sa loob ng lihim na silid na aming kinaroroonan.
Katakataka, subalit iba ang aking nakita.
Mata ko mang ilibot ang aking paningin, walang ibang laman ang maliit na silid kundi isang makitid at mataas na lamesitang aabot marahil sa tapat ng aking tadyang. Sa ibabaw nito ay nakahimlay ang isang maliit na antigong baul na kumikinang dahil sa mga palamuting mamahaling bato, brilyantes, ruby, at sapiro – kayamanan!
Nasaan ang libro?
Nasa loob kaya ng baul? Hindi maari! Paano magkakasya ang Aklat ng Panahunan sa loob ng maliit na espasyo? Hindi ko maintindihan, ako ba ay pinaglalaruan lamang ni Ina? Bumibili ng kaunting panahon upang hindi ko ituloy ang aking binabalak?
Sa gitna ng pagdududa, itinigil ko ang pagsunod sa kanya at nanatili sa lugar malapit sa lagusan, inihahanda ang sarili sa pagtakas anumang pagkakataon na tangkain na ako’y ikulong upang hindi na makalabas. Oras na mahulog ako sa kanyang patibong at mabihag, wala na akong ligtas. Pader at kisameng yari sa makakapal na adobe ang tangi kong matititigan kasama ng mga gagambang namahay na sa mga sulok ng madilim, malamig at amoy amag na silid.
“Mama! Nasaan ang Aklat ng Panahunan? Madali! Walang oras na dapat masayang.”
Tumigil siya sa paghakbang at sa tapat ng lamesita sa gitna ng silid, siya ay nanahan – titig niya ay ‘di inaalis sa baul na ga-palad.
“Halika Eduardo, mahal kong anak. Buksan mo ang hinahanap mong libro sa pamamagitan ng iyong isipan. Mahigit isandaang taon na ang nakararaan, simula nang ito ay huling mabuksan.”
Matalinhaga ang kanyang mga tinuran at wala akong panahon na ito’y hulaan. Nanatili ako sa aking kinatatayuan, pinipigil ang aking mga paa na humakbang palapit sa kanyang kinaroroonan.
Kalokohan! Walang libro akong nababanaagan saan man, ito ba ay nababalot ng mahika kung kaya’t hindi ko makita?
Naghuhumiyaw ang aking isipan. Kalituhan at bagabag ay sabay kong naramdaman.
Eduardo, gamitin mo ang kapangyarihang tanging sa iyo inilaan. Walang sinuman ang makakakita sa Aklat ng Panahunan maliban sa iyo na nagtataglay ng kakayahang pasukin ang kalaliman ng isip at alaala ng kahit na sinupamang nilalang.
Basahin mo ang nakaraan!
Hulaan mo ang kinabukasan!
At baguhin mo ang kasalukuyan!
“Puñeta! Mama, linawin mo ang ibig mong turan. Wala akong panahon na manghu….”
Naputol ang malakas na tinig mula sa aking lalamunan nang sa isang iglap ay mahubad ang puti niyang kasuotan at bumalumbon sa kanyang paanan. Dala ng katutubong lipos, kamay ko ay tumakip sa mata kong ang mga talukap ay kusang napatiklop.
Mahabaging Ina! ‘Di ko balak manood ng bomba…
Matang Lawin, heto ang aking katauhan. Pikit man ang mata, malasin mong mabuti at kilalanin nang may bukas na isipan, pusong may tapang at hinahon ng damdamin.
Sa aking balintataw, katauhang kawangis ng babaylan ang nagkahugis. Wala mang saplot ang sa kanya ay bumabalot, natatakpan naman ng libong titik ang balat niyang dati ay kaykinis – titik na wari’y mga sinaunang simbulo at letra na wala nang sinuman ang makakabasa – Lengguwaheng nalimot na ng kasaysayan at madla. Nakapagtataka kung paano ko ito nakilala.
Idinilat ko ang aking mga mata, at hubad na katawan ay parang guniguni lamang na aking nakita. Si Mama ay balot pa rin ng kasuotang puti mula leeg hanggang paa. Hindi ko mapigilan, udyok ng ‘di nakikitang puwersa, ako’y naitulak palapit sa harapan niya at ngayon nga ay ilang dipa at ang lamesita na lamang ang pumapagitan sa aming dalawa.
“Ang mga kamay mo, Eduardo…”
Sa sandaling magsagpong ang dalawang pares na mga kamay pasakop sa baul na naghihintay, nakasisilaw na liwanag ang sa akin ay nagpabulag. Naipikit ko man ang aking mga mata, ay mas malinaw ko namang nakita ang katauhang nananahan sa alaala ng aking Mama.
Oo!
Siya si Miamai…
Diyos ng alaala at propesiya…
Taglay niya ang pinakamakapangyarihang kakayanang maglakbay sa lahat ng panahon ng buhay sa mundong ibabaw…
Nasa kanya ang kakayahang baguhin ang hugis at anyo ng lahat ng bagay…
At siya rin ang Aklat ng Panahunan.
Sa kanyang katawan nasusulat ang kasaysayan. Subalit ang katototohanan ay nakaukit hindi sa mga tatu sa kanyang balat kundi sa kanyang mga alaala ng nakalipas, ngayon at bukas – dekada at siglo, daang libong taon ng nakaraan, sabayang pangyayari ng kasalukuyan at sa hindi matapustapos na landas patungo sa hinaharap.
Dalisdis ng luha dala ng mabigat na pasakit ang bumubulusok mula sa sulok ng kanyang mga mata. Sa isang iglap, tila naramdaman ko ang nararamdaman niya – hapis na walang kawangis, bigat na kayhirap mabuhat subalit patuloy na nakadagan at pilit at buong tapang na pinapasan huwag lamang itong tuluyang humalik sa maputik na alikabok na nakalatag sa kanyang paanan.
Madali ka anak! Sandaling panahon lang ang kaya kong ilaan upang hayaan kang maglakbay ng malaya sa loob ng aking katauhan.
Patawad subalit, kulang ang aking lakas upang makayanan ang bigat ng paggamit ng kapangyarihan na laan sa orihinal na Babaylan.
Bilisan mo, hanapin mo ang kasagutan sa iyong mga katanungan! Isang minuto na lamang…
Dinig ko ang balisang tinig ng imortal na silbing tahanan ng presensiya ng isa pang nilalang.
Malinaw na ang lahat. Iniluwal man ako ng babaeng tinatawag na babaylan, subalit ako ay hindi niya anak.
Ako ang Matang Lawin, ang tunay na Babaylan!
Pagkatao ko man ay nakakulong sa katawan ng lahing imortal, ang aking kapangyarihan naman ay nakatanikala sa kalaliman ng alaala ng pinaghabilinan. Ang babaeng hubad na aking kaharap sa aking balintataw, ay kahati ng aking katauhan. Siya ay ako at ako ay siya, kasarian ay hindi alintana.
Segundo?
Minuto?
Oras ay hindi mahalaga! Sa tulad kong hindi pangkaraniwang nilalang, ito ay walang paso. Ngayon ay malinaw na ang silbi ko sa sangkatauhan. Ang dahilan kumbakit ako nabuhay ay upang tubusin ang tanikala ng sumpa.
Magaganap ang nakatakda, subalit, patawad sa aking sarili. Sapagkat, ako ang pipili kung paano ito dapat na mangyari…
Hindi sa pagsasakripisyo ng buhay na sa akin ay nag-ugat!
Hindi sa kapanahunan ng kasalukuyan!
Uutangin ko ang kapalaran, sa ikalawang pagkakataon, sa huling pagkakataon, pakiusap!
Patawad, subalit ito ang aking desisyon.
Ang determinasyon at tigas ng paninindigan ay nakalilok sa mga mata kong sinliwanag ng araw sa tag-araw – singkad at tagos sa laman, nakapapaso at lumalanit hanggang sa kaibuturan.
Masusunod!
Kasabay ng kanyang pagpayag ay dahandahang natunaw ang espirito ng kanyang presensiya. Subalit, bago pa ito tuluyang mailibing sa alaala ng aking itinuturing na ina, ay nahablot ko ang piraso ng kanyang esensiya. Sa mga palad ko, duon magmumula ang pagbabago sa buhay ng maraming taong aking kasalamuha.
Sarado na ang Aklat ng Panahunan at ang tanging naiwan ay ako at ang katawan ng walang malay na imortal na handusay sa sahig na yari sa marmol na dilaw. Habang siya ay aking kinipit sa aking matipunong mga bisig, nilisan namin ang lihim na silid. Kusang napinid ang seradura ng bakal na pintuang batid kong hindi na muli pang mabubuksan ng ninuman maliban kay Clara…
Oo, si Maria Clara – ilang dekada mula ngayon, ay isisilang namag-uli – ako, na nabubuhay sa masalimuot na mundo at siyang naghihintay sa daigdig ng mga pangarap – nang magkasama sa iisang katauhan ng bago at tunay na Babaylan ng lahing Ilumina.
A/N
Kung paano dadayain ni Eduardo ang kapalaran, kapalit ng kagimbalgimbal na kamatayan ng kanyang anak ay sundan sa mga susunod na kabanata ng maikling kuwento na pinamagatang, Bagyo sa Tag-Araw.
Anghel na Itinakwil ng Langit, susunod na.
Abangan…
-0-
VOL. 2 CHAPTER 3
ANGHEL NA ITINAKWIL NG LANGIT
Malinaw na ngayon ang dapat kong gawin.
Matapos akong mabigyan ng pagkakataon na masilip ang Aklat ng Panahunan ay naging malinaw sa akin ang mga pagpipilian. Sa gitna ng magka-krus na daan na maaaring tahakin patungo sa iisang malayong kinabukasan, mas minabuti ko ang dumaan sa mas masikip at mas masalimuot na landas. Batid kong mapanganib ang susuungin ko, ngunit kailangan kong kayanin, alang-alang sa kapakanan ng kasalukuyan ng mga mahal ko sa buhay.
Kasakiman, oo, alam ko na ako’y naging makasarili. Higit sa pagiging Ilumina ay isa akong ama, at kung sa dahilan man lamang na ito, sana ay dumating ang pagkakataon na ako ay mapatawad ng lahat ng taong maisasakripisyo kapalit ng aking sakim na kapritso.
Patawad! Patawad sa inyo.
Sa huling pagkakataon ay sinilip ko ang sipi ng talaan ng mga taong dapat kong makilala – mga piling indibiduwal na tulad ko rin ay pagmumulan ng mga natatanging nilalang na siyang tutubos sa nakasanlang kapalaran.
Sa lagablab ng apoy ng gaserang yari sa garapa ay sinunog ko ang palara kung saan nakatala ang ngalan at kinaroroonan nila. Malalim na ang gabi, at kailangan ko na rin naman ang magpahinga.
Higit kailanman, ngayon ko kailangan ng lakas.
Bago pa ako agawin ng daigdig ng panaginip mula sa reyalidad ng buhay ay tinitigan ko muna ang mahimbing na anyo ng aking asawang natutulog katabi ko sa papag na yari sa yantok at kawayan. Habang hinahaplos ko ang payapa niyang mukha ay pinilit kong umugnay sa walang malay niyang pag-iisip…
Pining, ilang araw na lamang ang natitira upang kayo ni Ana ay makapiling ko pa. Patawarin mo ako kung hindi ko maibibigay sa iyo ang pangakong ginhawa sa buhay para sa ating pamilya.
Alam kong mauunawaan mo ako, mahal. Hindi para sa atin ang kayamanan, pipiliin kong mabuhay kayo sa bunga ng sariling pagsisikap kaysa magtamasa ng rangya na hindi natin pag-aari, tagapag-ingat lamang ako at hindi tagapagmana.
Sa aking henerasyon, mapuputol ang bunga ng kasakiman – dahilan kumbakit patuloy na naliligaw ang mga kaluluwang sana’y matagal ng nahimlay.
Lumalambong na ang aking pananaw subalit hindi nawawala ang katotohanan.
Nang dahil sa pag-iimbot sa kayamanan at kapangyarihan, marami sa sangkatauhan ang dumanas ng trahedya. Tigmak ng dugo at pawis ng mga ninunong Maginoo, Maharlika, Timawa at mga Alipin ang lupang ating minana.
Ito na ang panahon upang simulan ang pagbabago. Ang lahat ay kailangang maibalik sa kung saan ito nararapat, oras na ng pagtutuwid – mula sa alikabok pabalik sa alikabok.
Kailangang maghanda!
Isang patak ng luha na naglalandas sa pisngi ng aking esposa ang huling alaala ko bago pa tuluyang nahatak ang aking diwa ng iba pang panahon…
Tila palabas sa sarsuwela, ang mga artista at bida ay pumuwesto na….
Wala mang kulay ang palabas, batid ko sa aking puso na ito ay hindi ang nakalipas kundi mga kaganapan sa nalalapit na hinaharap.
Nabago na ang kapalaran!
Nasunod ang aking pasiya subalit puso ko ay hindi nagsaya, sapagkat ang trahedya ay patuloy na magaganap.
Hindi nga lang sa San Gabriel, bagkus ay sa Santa Filomena;
Hindi ko mga kakilala ang daranas ng karahasan bagkus ay mga estrangherong walang malay;
Hindi si Ana ang mahahalay, hindi Anak ko ang mamamatay;
Kundi isang dalagitang wangis ng anghel subalit nagtataglay ng ispirito ng mandirigmang pantas.
Tumitilaok na ang manok sa ‘di kalayuan…
Subalit, pinilit kong manatili sa lugar kung nasaan ang aking kamalayan.
Sandali! Kaunting oras na lamang….
Kailangang makita ko ang mga susunod pang kaganapan!
Kabikabila ang panaghoy ng pagmamakaawa. Saan ko man ibaling ang aking atensiyon, walang naaabot ng aking tanaw ang hindi nababalot ng dahas.
Bawat lalaking kanilang makursunadahan ay kanilang pinapatay. Mapalad pa yaong mga binabaril na lamang ng walang habas sa bunbunan kumpara sa ibang ibinibitin pa ng patiwarik sa malaking puno ng balete at ginagawang latang asintahan ang mga katawan.
Dio mio!
Sa gitna ng mga kaganapan ay isang lalaking nagmamay-ari ng mukhang hinding hindi ko malilimutan kailanman, ang hitsura ng taong walang ibang ginawa kundi masdan lamang kung paano kit’lin isa-isa ng kanyang mga unipormadong tauhan ang lahat ng kalalakihan sa baryo – ang Konstantino!
Saksi ako kung paano pinilahan upang halayin ang bawat kababaihang kanilang matipuhan – sa harap mismo ng bangkay ng mahal nila sa buhay.
Bata, matanda, wala silang pinatawad!
Maging ang batang itinangi!
Lalo na ang katangitangi – si Lucrezia.
Sapagkat ang halimaw na reinkarnasyon ni Konstantino mismo ang siyang nagwasak ng tuluyan sa mura nitong pagkatao.
Hindi ko halos makayanang masdan ang mala-anghel nitong kagandahan sapagkat binalot na ito ng tilamsik ng dugo mula sa pinasabog na bungo ng kanyang amang nakahandusay sa kanyang paanan.
Halos mabingi ako sa lakas ng namamaos na tinig ng kanyang inang nakikiusap na huwag ng idamay pa ang kanyang trese anyos na anak. Subalit bingi ang mga kalalakihan, sa isang iglap, katahimikan…
Tumilamsik ang wari’y halong dugo at utak, sa dibdib, mukha at buhok ng dalagitang tulala na sa sindak.
Lucrezia… Lucrezia… Lucrezia! Patawad, hindi ko alam! Hindi ko alam, maniwala ka! Hindi ko alam na ganito ang resulta….
Naisin ko man ang lumapit upang iligtas siya ay batid kong hindi ko magagawa.
Hinihila na ang aking diwa ng tinig ng aking asawa, “Eduardo! Eduardo! Gumising ka, binabangungot ka yata!”
“Sandali! Hindi ko siya maaring iwan, sandali!”
Pinili ko ang manatili sa mundo ng masamang panaginip, hindi pa ako maaaring gumising…
“Putangina! Ang sarap ng sariwa!”
Hayok at walang awa ang berdugo sa kanyang ginagawa.
Kaawaawang Lucrezia, ano ba naman ang kanyang magagawa sa kanyang kamusmusan? Wala, kundi ang lumuha at sumigaw sa sakit na dulot ng bawat ulos sa duguan niyang pagkababae.
Panawan-balikan ng ulirat ang dalagita. Matapos pilahan ng tatlo pang kalalakihan ay isa-isa silang nagsilisan at humanap ng ibang pagkakaabalahan, maliban sa isa – ang ikalimang lalaki na may hawak ng kodak.
Sandali nitong binitiwan ang hawak na panlitrato at tinungo ang sulok kung saan nakaparada ang isang makintab na katana.
Huwag!
Pamilyar na salarin na siyang tumadtad upang pirasuhin ang katawan ng aking anak…
Sa isang iglap, dala ng matinding emosyon ay tila nawala ako sa aking sariling katawan. Tinitingnan ko si Lucrezia hindi mula sa di kalayuan kundi mula sa katauhan ng baliw na militar.
Halos, mapaso ako sa titig niyang nag-aapoy sa poot.
Sa isang iglap, siya ay aking tinalikuran. At bago ko lubayan ang katawan na aking hiniram, siya ay aking binulungan.
Huwag mo siyang patayin, hindi pa ngayon ang kanyang tamang panahon.
Habang humihiwalay ang diwa ko sa katawang lupa ng lalaking nalito, ay isinama ko sa paglisan ang enerhiyang nagbibigay malay. Bumulagta siya sa lupa subalit ako’y namangha!
Si Lucrezia, nakatitig mula sa kanyang pagkakahiga, hindi sa lalaking hinimatay ng bigla – walang kakurapkurap, ang tingin niya ay deretso sa aking mga mata, “Pagsisisihan ninyong lahat na hindi ninyo ako pinatay!”
Paano? Paano niya ako nakita? Hindi ba’t ako ay isa lamang esensiya?
“Eduardooooooooooo!” matinis na tinig ng mahal kong asawa ang tuluyang nagpamulat sa aking mga mata.
Simula na ng lagim…
A/N
Basahin ang Kambal-Estorya ng Maikling Kuwentong ito sa Aklat na pinamagatang… TAGLAGAS AT ANG GABI.
Tuklasin kung ano ang kinahinatnan ni Lucrezia Verganza matapos ang malagim na trahedya sa buhay niya.
http://my.w.tt/UiNb/QpWWPC0H6w
ABANGAN: Susunod na sa antolohiya ng mga Maikling Kuwentong pinamagatang FOUR SEASON’S OF TRAGEDY.
Kilalanin si Miamai, ang kauna-unahang Babaylan, at si Maria Clara De Dios, ang Babaylan sa hinaharap.
MGA UOD SA TAGSIBOL
…..
Parating na si Ana, ang magsisilang sa kanila!
Malapit na!
Vol. 3 Piping Himig ng Taglamig
@EmmMiss #Wattpad
Ink By Oxy 